Dla kogo?

Dla każdego w kryzysie emocjonalnym, szczególnie z powodu frustracji, lęku czy zastoju. Innymi słowy dla osób, które:

• czują przewlekły smutek i zmęczenie
• mają trudności w relacjach
• zmagają się z objawami nie mającymi podłoża w chorobach somatycznych
• zmagają się z utratą
• nie mogą się rozwijać
• cierpią z powodu lęku i fobii
• nie panują nad swoimi emocjami
• nie rozumieją swoich reakcji, myśli
• nadużywają substancji psychoaktywnych
• doświadczyły różnego rodzaju traumatycznych sytuacji
• odczuwają niezrozumiałe poczucie winy
• mają trudności w sferze seksualnej
• nie akceptują swojego ciała, płci

Wiele osób zetknęło się z diagnozami medycznymi (ICD-11) i używa ich szukając pomocy. Dlatego zamieszczamy listę jednostek diagnostycznych, w leczeniu których pomagamy:

• zaburzenia lękowe
• zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
• zaburzenia związane z cierpieniem cielesnym
• zaburzenia adaptacyjne
• niedopasowanie płci
• zaburzenia afektywne
• zaburzenia osobowości
• zaburzenia psychotyczne
• zaburzenia odżywiania
• problemу psychiczne występujące w związku z ciążą, porodem i połogiem
• zaburzenia funkcji seksualnych

Jak to działa?

Spotkania indywidualne poprzedzone są konsultacjami, których celem jest opisanie i próba wstępnego objaśnienia trudności. Ten etap kończy się umówieniem regularnych spotkań terapeutycznych bądź zaproponowaniem innej pomocy. Niejednokrotnie konsultacje są wystarczającą propozycją dla zgłaszającej się osoby.

Jeżeli w wyniku konsultacji pacjent i psychoterapeuta umówią się na dalszą współpracę, psychoterapeuta zaproponuje pacjentowi ramy terapeutyczne (ustalenia finansowe, częstotliwość spotkań itp.). Sesje odbywają się od jednego do pięciu razy w tygodniu i trwają 45-50 min. Częstotliwość zależna jest od metody pracy psychoterapeuty oraz obiektywnych czynników.

Psychoterapeuta tworzy warunki do otwartej rozmowy nie narzucając tematów. Umożliwia to obserwowanie rozmaitych przejawów nieświadomego funkcjonowania pacjenta. Psychoterapeuta stara się rozumieć to co nieoczywiste i mniej dostępne emocjonalnie, oraz dzielić się spostrzeżeniami. Pacjent zaczyna doświadczać siebie w nowy sposób – rozumieć w sobie to, z czego wcześniej nie zdawał sobie sprawy. W ten sposób zyskuje możliwość wprowadzania zmian w sposobie myślenia, odczuwania i działania.