W terapii chodzi o coś więcej – o rozwijanie zdolności przyglądania się sobie w relacjach.

Bo to właśnie w relacji ujawniają się nasze pragnienia, lęki i sposoby bycia – także w kontakcie z terapeutą. Można powiedzieć, że nieświadomie emitujemy sygnały i szumy, nie potrafiąc ich rozróżnić. Terapeuta pomaga to rozumieć, bo czuje i reaguje po ludzku.

‍

AI potrafi imitować kontakt, ale nie przeżywa relacji

‍

Sztuczna inteligencja (AI) nie ma emocji. Potrafi imitować kontakt, ale go nie przeżywa. Nie popełnia błędów wynikających z troski. Nie czuje zmieszania, nie wzrusza się. AI nie jest cierpliwa, bo nie potrafi być niecierpliwa.

To ogromna różnica między terapią prowadzoną przez człowieka a rozmową z algorytmem. Tam, gdzie człowiek wnosi empatię, emocje i granice – AI ma tylko dane i wzorce językowe.

‍

Dlaczego kontakt z AI nie uczy prawdziwej relacji

AI nie ma uczuć, więc nie ma też granic – można je bez konsekwencji zignorować czy przeinaczyć.

To nie uczy nas niczego prawdziwego o relacjach. Może wręcz wzmacniać iluzję, że inni ludzie też powinni być zawsze dostępni i zaspokajać nasze potrzeby.

Dlatego, paradoksalnie, kontakt z AI może pogłębiać samotność, choć na pierwszy rzut oka wydaje się pomocny.

AI to narzędzie, nie terapeuta

AI to narzędzie – warto znać jego możliwości, ale i ograniczenia.

Nie zastąpi żywego kontaktu z drugim człowiekiem ani relacji, w której uczymy się rozumieć siebie poprzez emocje, reakcje i granice.

Tylko w takim prawdziwym kontakcie możliwa jest zmiana i rozwój.

⸻

Jeśli jesteś żywą osobą – być może zainteresował Cię ten materiał.

Obserwuj nas i zadbaj o swój stan umysłu.

‍