Dzięki temu wyzwania życiowe mogą swobodniej rezonować w umyśle, aniżeli wegetować w nim, zamiecione pod dywan. Wówczas zmniejsza się lęk przed światem, który nabiera barw.

Zamiatanie rzeczy pod dywan i próby przetrwania stanu odłączenia ustępują miejsca otwartości na doświadczenie, które wzbogaca się i nabiera znaczenia.

Zamiast siłowo tłumić lub odcinać się od uczuć, osoba może pozostawać swobodna, a zarazem zintegrowana i spójna, a dzięki temu pełniej rozumieć i prawdziwiej akceptować siebie i otoczenie.

Funkcjonowanie na miarę swoich możliwości i ograniczeń zwiększa poczucie autentyzmu i przydaje życiu pełni.

‍